reflectie78(1-2).vp

Jelle Veeman, directie van privé-uitgeverij Paracelsus, (opgeheven). “ Het gnostisch Alternatief – de inwijdingsweg van de christelijke feestdagen.” 143 blz. Paracelsus, 1995. ISBN 90 73783 08 9. De laatste uren van het oude zonlicht Nu komt een boek aan de orde, dat handelt over de vraag waar we heen gaan met de wereld. Het slot is optimistisch, maar op de weg daarheen ontdek je dingen die geen goed nieuws zijn… behalve dat we – door te begrijpen hoe de dingen zijn en hoe het zo gekomen is – om ons heen hulpmiddelen kunnen ontdekken, die positief zijn en die ons kunnen veranderen. Zo bezien is dus zelfs het ‘slechte nieuws’ in werkelijkheid goed nieuws. Het is niet de bedoeling dat je door lezing van dit boek een schuldgevoel of depressie krijgt. Ik vertrouw deze woorden aan het papier toe in de hoop positieve en duurzame veranderingen teweeg te brengen. Thom Hartman, auteur van De laatste uren van het oude zonlicht (een oproep tot persoonlijke en mondiale transforma- tie) windt er overigens geen doekjes om en begint met het be- schrijven van de toestand op de wereld van vandaag, de uitputting van onze natuurlijke hulpbronnen en de wijze waar- op we al doende ‘ons nest hebben bevuild’. De oude zonne-energie, opgeslagen in steenkool, aardolie en gas, is nu al zo goed als opgebruikt. De huidige westerse ‘beschaving’ is in staat de wereld in korte tijd te gronde te richten door destructieve visies in ons denken als afgeschei- denheid, macht, overheersing en hebberigheid. De oude cultu- ren met hun besef van eenheid met de aarde en met elkaar ‘wisten’ hoe ze duurzaam gebruik konden maken van grond- stoffen en voedsel. Het is juist deze ‘oude’ manier van kijken die de nieuwe visie oplevert, waarin het overleven van de mensheid besloten ligt. Hartman biedt in dit boek over de toe- stand van de wereld harde feiten over de mondiale ontwikke- lingen op het gebied van milieu, politiek en economie, maar ook hoopvolle vooruitzichten op een betere toekomst. De laatste uren van het oude zonlicht is een boek dat mij diep getroffen heeft. Hartman is geen doemdenker; hij somt weliswaar sombere feiten op, maar laat ook zien dat de beste manier om de wereld te veranderen, is: bij jezelf en je innerlij- ke wereld beginnen. Hij vraagt je dringend te experimenteren met enkele meditatiemethoden die hij van een monnik leerde. De meeste mensen geloven dat ze ‘de wereld ervaren’. We zien wat we zien, horen wat we horen, voelen wat we voelen, proeven en ruiken wat er te proeven en te ruiken valt. Maar in werkelijkheid ervaren slechts weinig mensen de zintuiglijke werkelijkheid en misschien zijn ook maar heel weinig mensen ertoe in staat. ”Ontdek de weg – op het gehoor, de tast of visu- eel – die voor jou werkt en leer het ‘nu’ te ervaren. Ga stil zit- ten en luister, kijk en voel – laat het gekwetter in je hoofd verdwijnen – en doe dat tien of twintig minuten per dag. Door- dat jij en ik en alle andere wezens met elkaar verbonden zijn zullen je meditatie en je werkelijkheid je positief beïnvloeden en golven van verandering door de wereld laten gaan.” Hartman raakt hier de kern: we kunnen alleen een bijdrage aan veranderingen leveren door zelf innerlijk te veranderen. Het is net zoals met de wereldvrede: die komt er niet zolang wijzelf nog geen vrede zijn, zoals James Twyman dat in zijn boek ‘Vrede zijn’ zegt. “Alles waar we onze aandacht op richten, groeit. Als het onze intentie is, vrede te zijn, dan zul- len onze gebeden dat weerspiegelen en vrede worden. Op die manier kunnen meer mensen vrede en harmonie ervaren…” En vrede in onszelf heeft alles te maken met de toekomst van de wereld. Vrede zijn is de verandering zijn. Door naar binnen te gaan, te mediteren, zullen we met elkaar in deze we- reld veranderen. Opmerkelijk in dit boek is ook het pleidooi van Hartman om vrouwen de macht terug te geven op alle levensterreinen: in de maatschappij, het gezin, in de religie, in het leger en in het bedrijfsleven. Wat betreft de religie zijn we als Vrij-Katho- lieke Kerk dus op de goede weg door het priesterschap voor vrouwen open te stellen. Hartman wijst ten slotte op de noodzaak om zelf de eerste stappen te zetten en niet te wachten tot iets of iemand ons zal redden of dé oplossing zal bieden. “De oude profeten worstel- den al met hetzelfde probleem: hun boodschap was zeer vaak: Verander je manier van leven, want de weg die je nu bewan- delt leidt naar de ondergang”. De geschiedenis en de Bijbel le- ren ons, dat zulke profeten bijna altijd werden genegeerd. Bij het helpen ‘redden van de wereld’ is het belangrijkste werk dat ons te doen staat: mensen helpen om de werkelijk- heid anders te zien en macht te krijgen over de verhalen die ze zichzelf vertellen – want mensen zijn geneigd in praktijk te brengen wat ze voor waar houden. Dat houdt in, dat mensen hun spiritualiteit hervinden en beseffen dat de meeste van onze religieuze, politieke en economische instellingen heersers zijn met de instelling van jonge culturen en dat deze moeten veran- deren om te voorkomen dat ze ons vernietigen. LdK. Thom Hartman: ‘De laatste uren van het oude zonlicht’. Oproep tot persoonlijke en mondiale transformatie. Ankh- Hermes 2004. 41 Reflectie 1 (1-2) september 2004 Thomas Evangelie Textielschilderij van Madelon van Oyen