reflectie 10(1) voorjaar 2013.vp

… Bart Bakker ... Mianne Bakker Bart wordt op 3 Mei 1939 geboren in Nederlands Indië, in Bandoeng. Zijn vader is KNIL vlieger en als Bart 1½ jaar oud is, ver- ongelukt zijn vader tijdens een lesvlucht. De oorlog begint en Bartje verdwijnt in een jappenkamp met een zg.‘moeder’, aangezien zijn eigen moeder eerder is weggevoerd. Deze ervaringen zullen zijn hele verdere leven meegedragen worden. Indië en de luchtvaart blijven een ook rode draad in zijn leven. Er volgt na de oorlog een regelmatig heen en weer gaan tussen scholen in Holland en Indië. Uiteindelijk wordt Bart vlieger in de burgerluchtvaart omdat zijn moeder het trauma van de mili- taire luchtmacht niet kan verdragen. Bij het begin van zijn car- rière zijn er wereldwijd nauwelijks banen en Bart start daarom zijn vliegloopbaan in Centraal-Afrika, een prachtige pioniers- tijd. Het zal een tijd worden van vliegen in Congo, Rhodesië, Z-W Afrika en daarna Italië en Duitsland. Doordat hij Mianne heeft ontmoet probeert hij dichter bij huis werk te vinden. Uiteindelijk wordt het een prachtige carrière bij de KLM en zal hij als gezag- voerder alle grote machines vliegen. Hij blijkt ook onderne- mersaanleg te hebben en gaat het vliegen combineren met het bestuursleven. Ui- teindelijk is het hoogtepunt van deze weg, dat hij vele jaren president is van de wereldwijde vliegers vere- niging IFALPA, waar meer dan 120 landen lid van zijn. Op 56-jarige leeftijd is er het pensioen, maar Bart start een eigen consultan- cy-bedrijf om wereldwijd zijn kennis te gebruiken en te delen. Zijn bedrijf floreert door grote projecten en vruchtbare samenwerking met luchtvaartmaatschappijen. Wat me altijd opvalt, is de totale aandacht die hij heeft voor iedereen die hij ontmoet. Hij zette zich altijd in voor de kleine groepen vliegers, die het moeilijk hadden en die extra steun konden gebruiken. Zijn medemenselijkheid blonk altijd uit, daar zat zijn bij- zondere kracht. Zes jaar geleden wordt Bart getroffen door de diagnose, dementie. Van het ene moment op het andere worden nu alle activiteiten stopgezet. De dementie was niet sluipend binnen gekomen, maar ineens werd het duidelijk, de welbespraakt- heid verdween en de organisatie van alledag begon hiaten te vertonen. De overgang van het enorme drukke reizende leven, vol werkzaamheden, veranderde in een veel meer gestructu- reerd overzichtelijk leven met overzichtelijke activiteiten zon- der verplichtingen. Onze gedeelde basis van diepe spiritualiteit bleek nu de kracht te zijn om het leven, op een andere wijze dan voorheen, te gaan beleven. Als deuren sluiten, gaan ande- re deuren open…… Vanaf het begin van onze ontmoeting, spraken we altijd over een diepere dimensie van het leven. We ontvingen veel prachtige uiterlijkheden, maar ons innerlijk groeide mee en we wisten allebei dat daar het echte geluk lag en zo hebben we het altijd ervaren. Ik beschouw dit ‘weten’, als het grootste ge- schenk van het leven, dat we dit we mochten ‘zien’. Het proces waar Bart nu inzit, is daarom een bijzondere weg aan het worden. Door dit samen te mogen delen en er woorden voor te vinden, kunnen we zeggen dat we heel dank- baar zijn en gelukkig dat we in staat zijn het leven vanuit een hele andere kant te zien. We zijn het ‘De Hogere School van het Leven’ gaan noe- men en we zijn van plan ‘cum laude’ te slagen. Onze inzet is er en de Leiding is voelbaar. Prachtige andere ervaringen zijn op ons pad gekomen. Bart werd vrijmetselaar en heeft al zijn inwijdingen gehad, voordat de diagnose zichtbaar werd. Hij staat nu te midden van Broe- ders die hem aanvaarden en ondersteunen. Door de ontmoe- tingen en de bouwstukken bleef de interesse in het bijzondere geactiveerd, maar ook dat wordt steeds minder. Het ‘Ken U Zelve’ wordt hierdoor onbewust in praktijk gebracht. Dan komt geheel onverwachts de kapel naar ons toe, de deuren staan open op een middag en Mianne wil al fietsende die bijzondere plek laten zien. Een droom die door haar als kind werd beleefd, wordt hier een werkelijkheid. De liturgie en de meditatieve teksten beroeren ook de ziel van Bart en hij ervaart de diepere werkelijkheid in de kapel. Zijn grote Liefde ligt daar en we vieren steeds weer opnieuw een weg van her- kenning. Het zijn niet langer de woorden, maar de diepere be- tekenis van het Leven dat daar voor hem, en voor mij, voel- baar is. Juist in het niet meer kunnen uitdrukken vindt de grootste uitdrukking plaats en wel in het totale gevoel dat daar in je Wezen het eigenlijke leven zich afspeelt. Alle uiterlijkhe- den vallen weg en je voelt je gedragen door het mysterie, dat ‘alles’ uitdrukt. 24 Reflectie 10(1), voorjaar 2013 ... O V E R H E T L E V E N V A N ...