reflectie14(3).vp

de schappen. De Mendoza, protagonist en ik-persoon, blikt te- rug op datgene wat hem tijdens de oorlog is overkomen: de harde taal van Hitler en trawanten, hun honger naar wereld- macht en de speurtocht naar heiligdommen die een historische overwinning moeten garanderen. De historicus “De historicus” ,een boek van Elizabeth Kostova begint wanneer een meisje van zestien op een avond thuis in Amsterdam, niet alleen een vreemd boek vindt in de bi- bliotheek van haar vader, maar ook enkele verontrustende brieven. Op zoek naar het waarom van deze brieven stapt ze een we- reld vol intriges binnen en maakt ze kennis met vier historici die een middeleeuws ge- heim ontcijferen, dat tot op de dag van vandaag een bedreiging vormt. De historicus voert de lezer mee van Amsterdam naar Istan- boel en Boedapest, van Oxford naar de Pyreneeën, van Grie- kenland via Transsylvanië naar Bulgarije. Het zal geen verbazing wekken, dat De historicus in de slipstream van de Da Vinci Code prima verkocht werd. Is De historicus daarmee te vergelijken met DVC? Ja en nee. Beide boeken zijn zogeheten bibliothrillers: ze gaan over een myste- rie uit het verleden dat moet worden ontrafeld door de hoofd- personen uit het fictionele heden. En in bibliothrillers zijn ”landmarks" uit een ver verleden van grote waarde. Telkens wanneer een nieuwe plek aang- edaan wordt in het boek, ‘strooit’ de auteur met feiten die de historische waarde van de bezienswaardigheid aan de lezer kenbaar maken. Het belangrijkste verschil met de Da Vincy Code : Het boek De historicus is vele malen beter geschreven. In De historicus zie je dan ook hele gebouwen voor je oprijzen, landschappen aan je voorbijtrekken en typische folklore voor je afspelen. Kortom, geen gebrek aan gebouwen, natuur, cultuurhistori- sche beschrijvingen van oudheden, en folkloristische gebrui- ken. En o ja, er dient natuurlijk ook nog een mysterie opgehel- derd te worden. Iets wat tot het eind blijft boeien, je bezighou- den, en je doet verlangen naar nóg eens een dikke 700 pagina’s. In De historicus ook geen flauwe raadseltjes die pseudowe- tenschappelijk worden opgelost. En ook het verschil in vaart valt op. In De historicus geen fluitende kogels en woeste achter- volgingen (hoe leuk ook!), maar kalme wetenschappers die in een gestaag tempo steeds dichter bij de verschrikkelijke waar- heid komen. Kostova heeft 10 jaar over dit boek gedaan – maar dan heb je ook wat: een aanrader voor wie houdt van mooie, meeslepende verhalen, die aanmoedigen om mee te denken met de hoofdpersonen. Het occulte staat ver op de achtergrond, het is het intensieve bronnenonderzoek van de wetenschappers waar het om gaat. Het is dus geen boek over vampirisme, maar een razend spannend boek over een mythische prins, die zich kennelijk ooit liet verleiden tot iets occults. * * * Oeroude wijsheid voor kinderen Lambèrt de Kwant Naar aanleiding van de serie Zenverhalen (“Met een staartje”; “Bruno droomt van een ijsje”; “Op en neer”;” Geen cadeautjes graag”) Uitg. Tattwa, 2007. Deze week stond ik met een jeugdige collega voor de klas. Voor ’t eerst! Kinderen van 6-8 jaar, onder wie veel Marokkaanse en Turkse kinderen .Wat een prachtkinderen. Bezuinigen noodzaakten mij naar andere inkomstenbronnen uit te zien, hoewel ik mijn journalistieke werk wel blijf doen. Doe dit er dus gewoon naast. Het Universum bracht mij deze mogelijkheid. Ik vroeg de kids wat nu typisch Marok- kaanse en Turkse geluiden zijn en Nederlandse. Vonden ze gewel- dig.Hun huiswerk is meer van die geluiden opschrijven (hadden ze al gedaan) en ook aan hun vader of moeder vragen naar die typische geluiden uit Marokko en Turkije. Maar ook andere geluiden opschrijven Waar ze echt veel lol om hadden, was toen ik aan mede-meester Kim vroeg (was afgesproken): Kim, heb je nu dat geluid van ’n oen? Nee, meester Lambert, ben ik vergeten. Grote Oen, hoe kun je dat nou vergeten? Nou, weten jullie het geluid van een oen….We hebben al die geluiden digitaal opgenomen en gaan daar dus een hoorspel van maken. Moest ze natuurlijk wel vertellen wat een hoorspel is, want dat weten de meeste kinderen niet meer. Kon nu leuk vertellen hoe we, toen er nog geen tv was, elkaar rond het kampvuur verhalen vertelden en dat we dat nu ook gaan doen, alleen zonder kampvuur. Volgende week neem ik een hoorspel op dat voor OHM ‘meewaait’, en wat ze ook prachtig vonden was dat het hoorspel op de radio komt. Klassiek filosofische anekdotes Wat het Universum ook bracht, waren een serie boekjes van een goede vriend Hans Hoekstra, die al jaren uitgeverij Tattwa runt. Hij geeft nu een serie boekjes met Zenverhalen voor kinderen uit, die ik nu ook ga gebruiken in de lessen. Een vriendin heeft ze al digitaal ingesproken en we gaan ze samen tijdens de lessen nu ook live voordragen. De Zenverhalen zijn geba- seerd op klassieke, filosofische anekdotes, en speciaal bewerkt en heel fraai geïllustreerd voor kinderen. Elk boek bevat zowel een le- vensles (staartje) als een origineel Zenverhaal. De wijsheden die in deze Zenverhalen aanschouwelijk worden gemaakt, zullen zowel op- voeders, ouders als hun kinderen een leven lang bijblijven. Ze zijn ook heel geschikt voor het basisonderwijs. Zelf ga ik ze gebruiken in de naschoolse opvang. Een andere vriendin las de verhalen voor aan haar kinderen bij wie ze echt binnen kwamen. Ik licht er één boek uit: Bruno droomt van een ijsje. Bruno kan alleen nog maar aan een ijsje denken waarmee hij iedereen ziet rondlopen. Waar het om gaat is, dat je al je aandacht moet richten op de dingen die je doet en je er niet van moet laten afleiden. Bruno kon alleen nog maar aan dat ijsje denken en was pas gelukkig, toen hij niet meer aan een ijsje dacht. Laat storende gedachten en verlangens geen vat op je krijgen en… geniet van het leven in het hier en nu. Echte aanraders, ook voor volwassenen! Worden als een kind, lezen als een kind. Inmiddels wordt er ook in het onderwijsveld positief op gereageerd. En… als volwassene steek je er ook veel van op! Zo verging het mij tenminste. De Zen-verhalen doen sterk denken aan de Bhagavad-Gita, zoals deze tekst: Contact met materie geeft slechts gevoelens van koude en warmte en van plezier en pijn, O Zoon van Kuntî. Die gevoelens komen en gaan en zijn onbestendig, verdraag hen met geduld, Bhârata! De materie beroert slechts de zintuigen, welke gevoelens ze ook teweegbrengen, laat het komen en gaan. Blijf geduldig, wat werkelijk is, dat blijft. De onwetende en oppervlakkige mens denkt in de verwarring van zijn gehechtheid aan het lichaam dat zintuiglijke gevoelens een werkelijkheidswaarde hebben, hoewel hij heel goed weet dat deze gevoelens vergankelijk zijn. Wat goed dat deze oeroude wijsheden nu ook aan kinderen kan worden overgebracht. “Meester” Lambèrt. * * * 23 Reflectie 4(3) herfst 2007