Michaël doodt de draak niet, hij verslaat hem. De draak is niet zozeer een wezen die zich buiten ons manifesteert, maar is veeleer een manifestatie van onze schaduwzijde. Het onderdrukken van een negatieve emotie bijvoorbeeld, dat vaak gezien wordt als het doden van een draak, lost het onderliggende probleem zelden op. In andere mythologische verhalen is dit de meerkoppige draak waarvan een nieuwe kop verschijnt zodra eentje eraf geslagen wordt. Het verslaan van de draak is het begrijpen van het probleem, het accepteren en de negatieve emotie te transformeren in iets positiefs.

Het gereedschap dat door Michaël gebruikt wordt is het zwaard en de weegschaal. Het zwaard is hierbij meer een symbool van het scheiden van de schaduw van het licht. Meestal wordt Michaël ook afgebeeld met het zwaard naar de aarde gericht: geen gevechtshouding, maar misschien duidt de richting aan, dat dit werk tijdens incarnatie, oftewel in de stof, gebeuren moet. Het zwaard kan dan gezien worden als het onderscheidingsvermogen. Het wegen met de weegschaal kan gezien worden als het uitoefenen van het onderscheidingsvermogen.

Beelden uit Egypte met de weegschaal bestaan ook, een bekende hiervan is het wegen van de overledene tegen zijn hart onder het toezicht van Osiris. De overledene kan gezien worden als het stoffelijke lichaam, het hart als de ziel en Osiris als de geest, het allerhoogste in ons. Zo geïnterpreteerd, is het ten overstaan van het hoogste aspect van onszelf dat wij (als ziel) over onszelf (als persoonlijkheid) oordelen. Van belang is, dat men in het stoffelijke leven de doelstellingen die door de ziel gesteld zijn, nastreeft. Dit sluit dan aan op het gedachtegoed dat in ieder leven men niet alleen een deel van het opgespaarde karma in moet lossen, maar ook een taak moet vervullen, wat in Sanskriet de dharma genoemd wordt.

In deze periode rond de herfstevening worden de sluiers dunner, die de niet-stoffelijke niveaus van bestaan van de stoffelijke niveaus verbergen. Het is makkelijker om in deze tijd van de jaarcyclus contact met de ziel te maken om weer die opdracht te herkennen. Juist hier komt het aspect van het wegen naar voren: hoe goed ben ik als persoonlijkheid bezig de taken te vervullen die ik als onsterfelijke ziel nodig acht voor het verrijken van het zielenleven.

Ook het zwaard komt te pas: een leerproces begint op het moment dat men iets doet dat de natuurwetten schendt. Zo'n fout wordt meestal gemaakt door onkunde (zo men wil, onvolmaakte kennis). Het gevolg van deze actie genomen uit onvolkomenheid moet vervolgens verwerkt worden, dit wordt het inlossen van karma genoemd. Het is dan ook tijdens deze laatste fase dat de ziel verrijkt wordt door de positieve kant van een schijnbare negatieve ervaring: de les is namelijk geleerd, men zou ook kunnen zeggen dat nog een puzzelstukje van volmaakte kennis is ontdekt. In essentie is dit gehele proces positief omdat vooruitgang gemaakt is en dat wat zich in de schaduw bevond, getransformeerd is tot iets dat in het licht is. Het is dus totaal onnodig om schuldgevoelens te hebben over fouten die wij in het verleden gemaakt hebben.