Het Leven trok een jasje aan
En zei: Ik ben nu ik.
Nu kan 'k op eigen benen staan,
Zelfstandig door het leven gaan,
Leren van pijn en schrik.

Het Leven ging zijn zware gang
Door vreugde en verdriet.
Maar o, wat duurde 't leren lang,
Het Leven werd ontzet en bang,
Kende zichZelve niet.

Aan 't einde van zijn lange tocht
Was een groot en stralend Licht.
Dit was waar 't steeds naar had gezocht,
Waarvoor 't zich door dit leven vocht,
Gods eeuwig vergezicht.